26 Şubat günü fotoğrafını koyduğum ağacı yokuşu inerken her gün görüyorum.Dün yakından bir dalını çekmek,istedim.Öyle büyüleyici ki,bukadar çirkinliğin arasında.Ve fısıldıyor her dalı rüzgarın esmesiyle kulağıma;Çirkinliği güzelleştirecek yürek dolu umut hala var,bu yaşamda.Özgürlüğünü bırakmadan yüreğinle gülümse...Bize nefes olan ağacı dinlemek gerek,umut dolu olsun gününüz.Günaydın Dünyam...

Tül perdeyi kenara çekene kadar,manzara yürek gözünüzün düşlediği gibidir.Gün,görmek istediklerinizle yaşayacak anlar yaratsın…

Şu an uçmuyoruz diye üzgün değiliz,sabahın bu dakikalarının keyfini çıkarıyoruz.Yine özgürüz anlayacağınız.Özgürlük yüreğinin önce yüreğine sonra bakışlarındakine keyifle gülümseyebilme anlarıdır.Anı özgürce yaşayabilmeniz adına tekrar, günaydın Dünya'm...

Yürümekten vazgeçtiğim an, birden kendimi evden çıkarken buldum.

Sabahın beni çağıran sessizliğine renk katan yaşam anları ile güne başlamayı öylesine sevdiğimi, yüreğim, aklıma bir kere daha hissettirmişti.

Deniz kıyısında sessizliğin umut dolu güne başlangıcında hüzün vardı.On kişinin şehit olduğu ,Deniz Kuvvetleri Komutanlığı'na ait Alaybey Tersanesi'ndeki römorkörün,başka bir yere taşınması,bu sabah ilk fotoğraf karemdi…

Acılar ve sevinçler yaşandıkça, zamanın ne kadar  çabucak geçtiği anlayamadığımız,yeni sabahlara hep uyanıyoruz.Ta ki bize sunulan nefesin bitimine kadar.Günaydın Dünya’m…