Renkleri büyülüyor mu çocukları , diye düşündüğüm an rahmetli dedemin halat gibi bir iple kurduğu tahta salıncak geldi, aklıma. Beni büyüleyen dedemin salıncağı sevgiyle kurması ve özgür bir kuş gibi gökyüzünün mavisine doğru beni yollamasıydı. Ki her keresinde geriye dönüyordum. Kesin dedem çocukça kahkahalarımı seviyordu...

Hayat nefes,yaşam gidilen bir yol...

Ne çokmuşum ben seninle.Evin önüne gidiyorum,bahçe kapısından girdiğimde çiçeklerin.Sen kokuyor güller.Gülümsüyorum,okşuyorum usulca.Kapıya bir türlü gidemiyorum.Babam da yok ki içeride.Sessiz kalıyorum oracıkta.Çaresiz öylece duruyorum.Belki de ön odadan babamın sesini duyarım diye kulak kabartıyorum, gözlerimi çevirmeden.Biliyorum ki sımsıkı kapalı bütün panjurlar.Akşam üstüleri sizden ayrılırken sen yorulma diye daha gün batmadan kapattığım gibi panjurlar…Babamın yokluğuna alışamadım,daha.Sahi sana söylemedik,anne.Biliyorum ki,aslında sen hissetmişsindir,ta yüreğinin en değerli yerinde.Babam öldü,anne.Yaşadığı tüm hastalıklar değil de senin hastalıktan geri dönmeyeceğini anladığı an bıraktı ,hayattan soluklarını…
Senle ,sizle ne çokmuşum,ben.Babasızım şimdi.Ve başında bekliyorum,anne.Avucuma aldığım ellerin,süre 5 dakika anne.O, 5 dakika konuşuyorum,anladığı düşünüyorum,bil istiyorum,elimden gelenle kalan zamanda seni yüreğime yazıyorum ,yüreğimde biriktiriyorum,anne.
Gün 3 Şubat,evlilik yıldönümünüz.Ve annem, babamın yanına gideli 5 gün oldu.Avucunu tutabileceğim 5 dakikalarım yok,sevgiyle anacağım 5 günlerim,5’in katları günlerim var.İyi ki annem ve babamdınız. Yüreğimde sevginiz,gözyaşımda kah acı,kah tatlı bir tebessüm olacak. Nurlar içinde, huzurla yatın.

29/Ocak/2015'te annemi kaybettim.3 Şubat,evlilik yıldönümleri idi, kavuşmuşlardır...Huzurla uyuyun.

Bir demet çiçeğe umut gözüyle baktığımız anlarda saptan düşen bir minicik yaprağa dokunabildiğiniz de umudun can damarından sana akan heyecanı hissedebiliyorsan,öylesine güzeldir,koparılmadan dokunabildiğin çiçeğin yaprağı,yaprağın yeşili.
Gökyüzündeki bulutlar umuttur ,kimi zaman anlarımıza.Arada birkaç damla yağmur yağsa,bir damla avucuna düşse o damla su olsa yüreğe.İçilen bir yudum suyun dudak kenarında kalan bir damlası gibi susuzluğunda umut olacak, yağmurun bir damlası bile.
Uyansan tan ağarmadan, gün ayaza kucak açmış, alacakaranlığın gün dönümünde otları üstünde çiy damlaları.Ve çiy damlaları umut gibi ışısa yüreğime tıpkı tıpkı karanlıktaki ateş böceğinin kırmızı noktası gibi uçuşsa yüreğim ısınsa, ısınmak umut kim bilir …
Acı bir gülümseme gözyaşımda anda saklı birçok anılar,anlar,
çocukluğa açılan bir kapı.Çocukluğumda umut yüreğime elimi hiç bırakmayan babam.Karanlığımın aydınlığı,kahramanı. Acı bir gülümseme gözyaşımda ,gözyaşım sevgin,sevgin umudum,her adımımda.Gölgemin eli bir avucun içinde.Avuç görünmeyen sen yüreğin her büyüdüğüm an benimle,biliyorum benimlesin baba…

5/Kasım/2014'te kaybettiğim babam için yazmıştım.Huzurla uyu... 

Yağmurda şarkı söylüyorlardı.Beş paralel çizgi ve dört aralıktan oluşan portenin üzerine dizilmişler gibi gelmişti.Çizgiler düş olsa da duruşlarına göre herbiri  bir  notaydı. Yağan yağmur damlaları ise sus değerleri gibi dokunup es geçiyordu.Melodi mi..?İşte yüreğimin kulağıma o an seslendiğiydi...