Aklıma rahmetli anneannemle son konuşmalarımızdan biri geldi.Odaya girdiğimde,öyle masum bir o kadar halsiz gözüküyordu ki,yanına gidip elini avuçlarıma aldığımda,karşısında duran kitaplığı göstererek,bak dedi,orada küçük çalar saatin yanında biri var,kafamı çevirdim,benim gözlerim hiçbir şey görmemesine rağmen kim o, dedim.Anneannem fısıltılı bir sesle gölgeme bürünmüş bir ben, dedi.Biliyor musun neden saatin orada, bana verilen an kadar zamanın tükenmesini bekliyor.Avucumdaki elini sıktım,yanağından usulca öptüm…Zamanı ertesi gün öğlene kadarmış..:( Gölgesi yatan bedenini kuş misali yanına almıştı…

An kadar zamana sığdırılmış iki dudak arasındaki nefes kadar olan hayatımız  yaşamda  bize sunulmuş en değerli şeydir.Kendinize iyi bakın, sevgiyle kalın…Ş.Ö