Tüm sesler kesilse,yüreğim sessiz aklımla konuşmalarını bile duymak istemiyorsam,asla susmayan bir kalbin atış sesi,elimde tuttuğum kalemimin ucundan,mavi ile kırmızı karışımının düş dünyasına akan sözcüklere can verir.Vermek zorundadır ki,hayat nefesdir.İki dudağın an kadar zamanında soluğun sesi yoksa ölüdür,beden.İşte o an sözcüklerin oyuncağı olabilirim.Çünkü sözcükleri yazan ben değil beni yazan başka eller,yüreklerdir…

Ş.Ö