Suskunluğumun aklımla konuştuğum anlarım çokça bu ara.Aklım dilimden akacak ve mimiklerime yansıyacak umut dolu sözcükleri  yönlendiriyor.Ve benim duymadığım sesimi sevdiklerim duyuyor,

gözlerim gülümsüyor,gözleri gülümsüyor…

Oysa suskunluğum  aklımla konuşurken,yüreğimi kanatıyor.Kan  kırmızı,sıcak…Sıcak,oysa ellerim buz,buz mavinin grisi ten,ayakalarım buz.

Üşüyorum baba,avuçlarına alsan ellerimi hemen ısınırdı,ellerim.Bugün ben ellerini aldım avuçlarıma,buz gibiydi,ellerin.Isınmıyor bir türlü.Biliyorum da nedenini kendime söylemiyorum.Yine de ovuşturuyorum ellerini.

Gözlerime bakıp,kan kan kalmadı diyorsun damarlarımda.Ben öpüyorum ellerini…

Suskuluğumun sesleri babama dair bu aralar,zamanın kayıp gittiği bilincinin çokça yüreğime dokunduğu anlar.Her an öpüyorum,babamı.

Kendim için ,uzaktaki kardeşlerim için.Ve çokça sarılıyorum anneme.Ve bir tek anneme susmuyorum bu aralar.Konuşuyorum,konuşuyorum ve

gülümsüyorum.Susmanın sessizliğini,susmanın sesliliği gibi ikilem,an kadar zaman anlarına sığdırdığım yüzümdeki gülümseme yüzümdeki gözyaşları…Ş.Ö