YENİ BAYRAM AYAKKABIM

"Sabahın olmasına az bir zaman kaldı" diyordu, rüyasındaki ses. Gerçekten az mı, kalmıştı? Gözlerini açtı. Başucundaki gece lambasını yaktı. Saate bakacaktı ki, gözleri aklından hiç çıkmayan, komedinin üzerinde duran, yeni ayakkabısına takılı kaldı. Yattığından beri rüyasındaki sesi bahane edip, kaçıncı bakışıydı. Üç mü, dört mü olmuştu?..

Büyük bir heyecanla, gülümsedi. Masum, çocuksu kalbinin sevdiği anlarına dönmüştü. Çocukluk yıllarının yeni bayramlık ayakkabısı, erken kalktığı bu bayram sabahında kahvaltıyı hazırlarken aklına gelivermişti.

Hep siyah deri ya da rugan, altı kösele, üzerinde küçük bir tokası olan, bütün bir yıl giyeceği, değer verdiği, cansız nesne ayakkabısı.. Nedense gözü vitrindeki kıpkırmızı parlak rugan, fiyonklu ayakkabıda kalırdı.Asla "bunu alalım mı?" diye soramazdı, sormadı da. Çünkü onlar okula giyilemezdi ve onun bütün yıl kullanabileceği tek ayakkabısı her bayram alınan, siyah ayakkabılarıydı.. Başucuna koyduğu, sabaha kadar uykusundan uyanıp, baktığı, sonra dönüp minik ayaklarına, bakın sizi bu ayakkabılar koruyacak, yarın sizinle bir gezmeye başlayacaklar, onlara iyi bakmalısınız, bütün bir yıl sizin onlar..

Çayın altını demlenmesi için kısarken, yüzünde sımsıcak bir gülümseme vardı.O, hep siyah olsa da bayramları alınan ayakkabısını, daima sevmişti.

Büyüdükçe ve şimdi düşündüğünde, değerli olmasının nedeninin, tek olması değil de, sımsıcak iki yüreğin, anne ve babasının bu ayakkabıyı ya da alınan herhangi bir şeyi sevgiyle, ona değer vererek sunmalarıydı..

Evet, bayram namazına az bir zaman kalmıştı, gidip eşini ve çocuklarını uyandırmalıydı. Kızlarının odasının kapısını açtı, perdenin aralığından sızan yeni günün grimsi ışığında, baş uçlarındaki komedinin üstündeki,siyah iki çift ayakkabıya, gülümsedi. Ve dönüp, yüreğindeki sevgi damlalarının sahiplerine, seslendi. "Can güllerim, uyanma zamanı, bugün bayram.."

Ş.Ö