Atkımın yanına eldivenlerimi koydum,kapıdan tam çıkarken bıraktım.Onlar elimdeyken nasıl fotoğraf çekebilirim ki.Ben evden ayrılırken eşim deliliğimin kesin bilgi olduğunu söyledi.Gülümsedim…

Dünden daha soğuk değildi,en azından kıyı boyunca yürürken gözümden bir damla yaş süzülmedi.İyi ki eldivenlerimi takmamışım.Doğa öyle bir renk sunumu içindeydi ki,sanki lunaparkta  dönme dolabın hızla dönerken çıkardığı neşeli ışıkları seyreden bir çocuk gibiydim.Mutlulukla gülümseyebilmek atan şu yüreğimizi ne kadar sıcak tutuyordu.

Bu sabah kuşlar iç içe geçmiş ve biçiminde uçuşlarını gerçekleştirirken harika bir gökyüzü şenliğindeydiler.Sondan bir tanesi ayrılıp geriye dönüyor arkadan gelen ikinci iç içe geçmiş ve guruba göz atıyordu,hadi der,gibiydi…

Bu sabah ki gözlerimin gördüğü renkleri olduğu gibi gözlerinize sunarken,yüreğimde yarattığı düşleri kendime bırakıyorum.Umutla,tebessümle kuracağınız düşleriniz gerçekleşmesi dileğiyle,günaydın Dünya’m…