BÜYÜMEK

Güneş her zaman güne doğar.Kış mevsiminin en soğuk gününde bile ister bulutlar en kara tonuna bürünsün,yağmur sağanak olarak düşsün toprağa yada kar taneleri beyaz çiçekler açtırsın,usulca her yağdığı alana,güneş bir zaman yaratır,yüreğimize sımsıcak sarı ışınlarını yollar bir anlık olsa da…


Her sabah uyandığımızda gülümsemek,yeni bir günün ilk saatlerinde yüreğine umutlar yollamaktır,belki de güne güzel başlamak adına… Yüreğe umut yollamak, minik bir gülümsemeyle içini bir güneş gibi ısıtmak…Yürekte birikenler, kim bilir günün iyi geçmediği bir anında başvurulacak, sığınılacak bir liman olacaktır…


Yaşam,iki tarafı düzenli olmayan aralarla dikilmiş,değişik türdeki ağaçlarla dolu bir yolda yürümek gibidir.Her bir ağaç,insanın hayatında olacak değişiklikleri temsil eder.Ağaca vardığımızda nefes ritimlerimiz değişir.Ağaç,yaşayacağımız olayın bir
bütünüdür,dalında,yaprağında ve çiçeklerinde ise insanın mutluluğu,acısı,neşesi,iyiliği,kötülüğü gibi duygu anları saklıdır.

Acı ise yaşadığımız,ağacın dalı kurudur,sonbahar gibi yapraklar hüzün içinde bir bir dökülüyordur,aynı gözlerden akan sessiz yaşlarımız gibi…Mutluluk ise yaşadığımız,ağacın dalında neşeli bir kuş cıvıltısı,yeşil yapraklar arasında açan goncaların güzelliği vardır,aynı gülümseyen gözlerimizin sımsıcak bakışı gibi…


Hayat,emekleyerek başladığımız,yürürken kimi zaman  tökezlediğimiz,bazen düştüğümüz,koştuğumuz,aralarda durduğumuz ama nefes aldığımız sürece var olduğumuz duygular yolu.Ve duygular…Ve büyümek…


Tek büyümeyen yanımız yüreğimizde sakladığımız masum çocukça duygularımız.Zaman aralarında düşündüğümüz,avuçlarımızda tutabildiğimiz yalın duyguların tümü çocukluğumuzda yaşanan ve asla kaybolmayan…


Ve büyümek…Herkese göre farklı bir andır,büyüdüğünü anlamak. Mutluluğu, acıyı,sevinci,ağlamayı, gülmeyi, sevmeyi, terk edilmeyi v.b duyguları yaşarken yaş olarak büyüsek de, gerçekten büyüdüğümüzü hissede bilmek, o duyguya ulaşmak, anlamak çok farklıdır.Büyüdüğümüzü anladığımızda her şey yolunda mıdır?Böyle bir soruya yalnızca gülümserim…


İşte bu,gülümsemek…Belki de büyüdüğümüzü anladığımız an.Hayatın nefes alabildiğimiz sürece yürüdüğümüz yolunda, gülümsemek.Aynaya baktığımızda gördüğümüz kendimizin yüzüne sevgiyle gülümsemek.Kendinin bir değer olduğunu bilmek, büyümek...
Ve büyümek, değer olduğunu bilmek kadar,her şeyin de değerli olduğunu bilmek...


Ve hayat,çok uzun,karmaşık bir yol gibi gözükse de asla anlayamayacağımız kadar kısadır.Onun içindir ki,umarım büyüdüğümüzü çabuk keşfederiz.Çünkü büyümek deminde yazdığım gibi kendi değerini fark edebilmek ve her şeyin bir değeri olduğunu anlamaktır...Ş.Ö