Adam, boncuk boncuk alnından biriken terlerinin gölge gibi yansıdığı karanlığın en dip noktasından yukarıya doğru seslendi. Biliyordu ki yorgun sesi gecenin çıplak yüzüne çarpınca iyice kısık titreşimlerle yayılacaktı. Yine de seslendi;''Bir tutam kar beyaz , bir küp buz beyazı istiyorum ki avuçlarımdan yüzüme  süreyim, gecemi serinletsin.''Aydınlık böyle bir şey bu zifiri karanlığın dipsiz kuyusunda. Zamanın akıp giden dilim aralarında güneşe sığınmış süt beyazı ay yalnızca bir yalancıydı kendine ait olmayan beyazıyla…Ş.Ö