''İnsanın bulup bulup kendisini yitirmesi'', bir  dost  kalemin (Nehirİda) kullandığı  söz üzerine,kalemimin ucuna düşen sözcükler...

 

Her yitirilişte kırılan bir şeyler yüreğin kırmızısını biraz daha koyulaştırıyor,koyu koyu lekeler,hafif kalp sıkışmalarına neden oluyor.Sonra mavinin deli coşkusu birden ince bir dudak kıvrımıyla başlayan tebessüm.Tebessüm müydü,o?Kalk bak,gri,beyaz tonlarda yansıyan aynada gözlerinin ta içine.Ve her baktığında göreceğin çocuk yüreğinin gülümsemesine.Avucunda biriktirdiğin renkli misketlerini düşün ve sus.İçindeki sesli konuşmaların kim bilir üşüyen yüreğini sımsıcak edecektir.An meselidir kimi akşamlar gidip gidip gelmeler.Üşümeleri durduracak bir avucun yüreğini düşünmeler...Ş.Ö