Bu nisan sabahında sade kahvenin sevdiği buruk tadını yudumlarken, akşam çocuklara sormalıyım,dedi.Her yirmi üç nisan gelmeden önce onlara ne istediklerini sorar, elinden geleni yapmaya çalışırdı.Artık yaşları genç denilecek yaşa geldiğinden eski isteklerden farklı bir şeyler olacağını biliyordu…
Kendi çocukluğunu düşündü. Anne ve babası onun çocukça isteklerini yerine getirirken birer çocuk olmaları, hep beraber bu özel günün tadına varabilmeleri, inanılmaz bir güzellikti.Verilen sevgi damlalarını yakalayan, şanslı çocuklardandı.
Gülümsedi… Ve ardından yanağından iki damla gözyaşı süzüldü.
Birden ilkokul üçüncü sınıfa gittiği yıl, gözünün önüne geldi.Aynı apartmanda oturdukları en yakın kız arkadaşı(onu hiç unutmamıştı ki)sırdaşı,oyun arkadaşı,sıra arkadaşı…Üçüncü sınıfın başında hastalanmış,ara ara okula gelmeye başlamıştı.Annesi sıkı sıkıya ‘sakın bir şey sorup arkadaşını üzme’ demişti.Sormadı.Ama annesinin unuttuğu şey onlar iki can arkadaşıydı ve en önemlisi çocuktular… O sormasa da canım dediği arkadaşı kendiliğinden anlatmıştı.
‘Duyamayacağım kadar sessiz konuşsalar da, arada işitiyorum.Ben lösemi gibi bir şeymişim ‘demişti.O zaman çok bilmedikleri bir terimdi.Kanla ilgili bir sorunmuş.Onun anlatması bittiğinde,ona sıkıca sarılmıştı,korkma ben hep yanındayım,demişti.Sonra sanki aralarında bu konuşma hiç geçmemiş gibi okuldaki olayları anlatmıştı,arkadaşına…
İki gün sonra yirmi üç nisandı ve babası ona ne istediğini sormuştu.Yedi sekiz tane renkli karton ve bir çok renkli kalem demişti.Başka dediğinde,çocuk bayramını arkadaşı ile geçirmek istediğini söylemiş,ailesi de tamam demişti.
Hiç unutamadığı yirmi üç nisanlardan biriydi. Sabah kahvaltıdan sonra kartonları, kalemleri almış aşağıya ikinci kata inmişti.Arkadaşı da bayramlarına özel giyinmiş,onu bekliyordu. Birbirlerini kutladılar. Arkadaşının babası da odayı bayraklar ve balonlarla süslemişti.Renkli kartonları yan yana yere sıraladılar ve kalemleri ellerine aldılar. Önce tüm renkleriyle bir gökkuşağı ve gökkuşağının üzerine kelebekler,kuşlar… Bir köşede kocaman iç ısıtan pırıl pırıl gülümseyen bir güneş.Yeşil çimenlerin üzerine tüm bildikleri çiçekleri çizmişlerdi.Birde nedense kırmızı kırmızı elmalarla dolu bir ağaç.Resimde en güzel şey,saçları örgülü iki kızın el ele yan yana durmaları ve kalplerinden çıkan çizgiyi başlarının üzerinde birleştirerek tek bir kalp çizmeleriydi.Kızların yanlarına kendi isimlerini yazdılar.Akşama kadar can arkadaşıyla çizdikleri dünyalarında hayal oyunlarını oynadılar.Yüzlerine sevginin gülümsemesi yansımıştı…
Kahve fincanını sehpaya koydu. Sevgili can arkadaşım,dedi. Yanağından süzülen yaşları sildi.Hala anımsadığı gülen yüzlü arkadaşını o yirmi üç nisandan sonra bir kasım günü kaybetmişlerdi.Ölüm denilen acıyı yeni öğreniyordu.Canı çok yanıyordu.Apartmana her girdiğinde ikinci kata geldiğinde gözündeki yaşlarını tutamıyordu ve dördüncü kata ,kendi evlerine çıkıncaya kadar ağlıyordu.Kapıda gözyaşlarını siliyordu, annesine söz vermişti.Anladığını söylemişti,ne anladığını birde kendisi bilseydi…Yalnızca büyük bir boşluğun büyük acısı…
Ve en yakın arkadaşı olmadan geçireceği ilk yirmi üç nisan yaklaşırken,babası ne istiyorsun,diye sorduğunda verdiği tek yanıt şuydu:Bu evden taşına bilir miyiz, olmuştu.Sevginin,dostluğun ne olduğunu anlayan bir aileye sahip olduğu için,çocuklarının düşüncelerine değer veren bir anne ve babaya sahip olduğu için,şanlı bir çocuktu.Yaza bir ev bulunmuş yeni bir eve taşınmışlardı.Acı bir yere kadar azalmış,çocuk yüreğinin içine en uzaktaki en büyük özlemi olan arkadaşının sevgisini saklamıştı…
………..
…………
Çocuklar…Her biri küçük,masum ve değerlidirler.Minicik bedenlerindeki o kocaman yüreğin sizden tek beklediği sevgidir. Sevgi ve hoş görüyle öğrettiğimiz her şeyin karşılığında, çocuklarımızın bakışlarında yakalayacağımız yalansız gülümsemelerdeki anlamlar, yaşama sevincimizdir.
………..
…………..
Evet,bugün çocuklarıma sormalıyım,dedi.Hala yüreğimin köşesinde sakladığım çocukluğumun,hayat anlarına kattığı önemin bilincinde bir anne olarak,çocuklarıma sormalıydım.
‘Bayramınızda neler yapmak istiyorsunuz?’
...
Ş.Ö
Kendi çocukluğunu düşündü. Anne ve babası onun çocukça isteklerini yerine getirirken birer çocuk olmaları, hep beraber bu özel günün tadına varabilmeleri, inanılmaz bir güzellikti.Verilen sevgi damlalarını yakalayan, şanslı çocuklardandı.
Gülümsedi… Ve ardından yanağından iki damla gözyaşı süzüldü.
Birden ilkokul üçüncü sınıfa gittiği yıl, gözünün önüne geldi.Aynı apartmanda oturdukları en yakın kız arkadaşı(onu hiç unutmamıştı ki)sırdaşı,oyun arkadaşı,sıra arkadaşı…Üçüncü sınıfın başında hastalanmış,ara ara okula gelmeye başlamıştı.Annesi sıkı sıkıya ‘sakın bir şey sorup arkadaşını üzme’ demişti.Sormadı.Ama annesinin unuttuğu şey onlar iki can arkadaşıydı ve en önemlisi çocuktular… O sormasa da canım dediği arkadaşı kendiliğinden anlatmıştı.
‘Duyamayacağım kadar sessiz konuşsalar da, arada işitiyorum.Ben lösemi gibi bir şeymişim ‘demişti.O zaman çok bilmedikleri bir terimdi.Kanla ilgili bir sorunmuş.Onun anlatması bittiğinde,ona sıkıca sarılmıştı,korkma ben hep yanındayım,demişti.Sonra sanki aralarında bu konuşma hiç geçmemiş gibi okuldaki olayları anlatmıştı,arkadaşına…
İki gün sonra yirmi üç nisandı ve babası ona ne istediğini sormuştu.Yedi sekiz tane renkli karton ve bir çok renkli kalem demişti.Başka dediğinde,çocuk bayramını arkadaşı ile geçirmek istediğini söylemiş,ailesi de tamam demişti.
Hiç unutamadığı yirmi üç nisanlardan biriydi. Sabah kahvaltıdan sonra kartonları, kalemleri almış aşağıya ikinci kata inmişti.Arkadaşı da bayramlarına özel giyinmiş,onu bekliyordu. Birbirlerini kutladılar. Arkadaşının babası da odayı bayraklar ve balonlarla süslemişti.Renkli kartonları yan yana yere sıraladılar ve kalemleri ellerine aldılar. Önce tüm renkleriyle bir gökkuşağı ve gökkuşağının üzerine kelebekler,kuşlar… Bir köşede kocaman iç ısıtan pırıl pırıl gülümseyen bir güneş.Yeşil çimenlerin üzerine tüm bildikleri çiçekleri çizmişlerdi.Birde nedense kırmızı kırmızı elmalarla dolu bir ağaç.Resimde en güzel şey,saçları örgülü iki kızın el ele yan yana durmaları ve kalplerinden çıkan çizgiyi başlarının üzerinde birleştirerek tek bir kalp çizmeleriydi.Kızların yanlarına kendi isimlerini yazdılar.Akşama kadar can arkadaşıyla çizdikleri dünyalarında hayal oyunlarını oynadılar.Yüzlerine sevginin gülümsemesi yansımıştı…
Kahve fincanını sehpaya koydu. Sevgili can arkadaşım,dedi. Yanağından süzülen yaşları sildi.Hala anımsadığı gülen yüzlü arkadaşını o yirmi üç nisandan sonra bir kasım günü kaybetmişlerdi.Ölüm denilen acıyı yeni öğreniyordu.Canı çok yanıyordu.Apartmana her girdiğinde ikinci kata geldiğinde gözündeki yaşlarını tutamıyordu ve dördüncü kata ,kendi evlerine çıkıncaya kadar ağlıyordu.Kapıda gözyaşlarını siliyordu, annesine söz vermişti.Anladığını söylemişti,ne anladığını birde kendisi bilseydi…Yalnızca büyük bir boşluğun büyük acısı…
Ve en yakın arkadaşı olmadan geçireceği ilk yirmi üç nisan yaklaşırken,babası ne istiyorsun,diye sorduğunda verdiği tek yanıt şuydu:Bu evden taşına bilir miyiz, olmuştu.Sevginin,dostluğun ne olduğunu anlayan bir aileye sahip olduğu için,çocuklarının düşüncelerine değer veren bir anne ve babaya sahip olduğu için,şanlı bir çocuktu.Yaza bir ev bulunmuş yeni bir eve taşınmışlardı.Acı bir yere kadar azalmış,çocuk yüreğinin içine en uzaktaki en büyük özlemi olan arkadaşının sevgisini saklamıştı…
………..
…………
Çocuklar…Her biri küçük,masum ve değerlidirler.Minicik bedenlerindeki o kocaman yüreğin sizden tek beklediği sevgidir. Sevgi ve hoş görüyle öğrettiğimiz her şeyin karşılığında, çocuklarımızın bakışlarında yakalayacağımız yalansız gülümsemelerdeki anlamlar, yaşama sevincimizdir.
………..
…………..
Evet,bugün çocuklarıma sormalıyım,dedi.Hala yüreğimin köşesinde sakladığım çocukluğumun,hayat anlarına kattığı önemin bilincinde bir anne olarak,çocuklarıma sormalıydım.
‘Bayramınızda neler yapmak istiyorsunuz?’
...
Ş.Ö
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder