4/Aralık/2013

Rüzgar üşütüyor mu farkında değildim.Karanlık adım adım aydınlığa dönüşecek,güneş solukta olsa ışınları gösterdiği an ,ısıtacaktı ya Dünya’yı,düşünmüyordum, rüzgarın bıçak gibi keskin estiğini,yanağımdan süzülen bir iki damla yaşı…Gökyüzün aydınlığı gri bulutların git gide artan karanlığa bürünüyordu.Ve birden buz gibi bir iki yağmur damlası hani deriz ya ‘kar suyu’ atıştırdı.Kıyıdan uzaklaşırken doğması gereken noktaya bir daha dönüp baktım,güneş yoktu.Gün, renklerini puslu rüzgarla sunuyordu,gözüme,yüreğime. Kar suyu hızlı yağmur damlalarına dönüşmeden,eve vardım.Sımsıcak bir kahve,mis gibi kızarmış bir dilim ekmek.Sımsıcak tıpkı yarın görmeyi düşündüğüm Güneş gibi…