YÜRÜMEK

Sabahın ilk ışıklarıyla kalkıp yürümek.Deniz kenarına geldiğinde rüzgarın esintisinin yüzünü bir bıçak gibi kesişine aldırmadan hızlı adımlarla yürümek.Daha güneşin ilk ışıltıları pırıltılı yüzünü göstermemiş olsa da her şeyi görerek özgürce yürümek...
Neredeyse seninle bir yürüyen kumruların her adım atışında kısa mesafe koşucuları gibi hafifçe süzülüp yere konmaları.Kumrularla bir yürümek çok eğlenceli.Denizin üstündeki martılarsa başka bir alem.Devamlı daireler çizip bir gülleymiş gibi ileri gidiyorlar ve tekrar daireler çiziyorlar.Başları hiç dönmüyor mu diye düşünür oluyor insan...
Hep aynı hızla aynı tempoda yürürken denizin üstündeki karşı kıyıya gelip giden beyaz vapurlar bir kuğu gibi gözüküyor insanın gözüne...
Biz insanlarsa soğuktan korunmak için giydiğimiz kat kat giysilerle lahana bebeklerini andırıyoruz.Belki de gözlere komik gözüken bu halimize hiç aldırmıyoruz.Çünkü amacımız yürümek yalnızca yürümek...
Denizin kıyıya vururken çıkardığı sesleri duyarak kuşların kanat çırpışlarını görerek yürümek.Kendimizi yalnız değil de özgür hissederek yürümek...
Hava soğukta olsa güneşin ışıklarıyla içimizin ısınacağını düşünerek yürümek...
Kimseyi bilmem ama yürümek benim için küçük mutluluklarımdan biri.Yaşama gülümseyerek bakabilmek için enerji aldığım bir yol belki de...
Kişiler küçük mutluluklarını kaybetmemeliler.Bu mutluluk kimi zaman yürümek kimi zaman bir dostla karşılıklı çay içmek kimi zaman uyuyan çocuğunuzu sevgiyle seyrederken zamanın geçtiğini anlamamak kimi zaman bir kitap okurken kendinizi kitabın içinde yaşarken bulmak...
Her insan yaşamın içinden kendisi için küçük bir mutluluk yaratabiliyor yakalaya biliyorsa güne gülümseyerek başlamaması için hiçbir neden bulamaz...Ş.Ö